Gökkuşağı…

İleride, çok uzakta, denizin ufkunda, tozlu kırmızıdan camgöbeği mavisine doğru gelişen, diri, geniş ve okkalı bir gökkuşağı dikiliyor.

Çok kısa bir zaman önce, yan yana iki gökkuşağı birden oluşmuştu ve adeta güzellik yarışına girişmişlerdi. Ben de ilk kez görüyordum ikiz olanını. Belki bu denizin ve bulutların birlikte hazırladıkları bir oyundu. Sonra dedim içimden kim bilir aslında yan yana kaç gökkuşağı oluşuyordur da biz şu ışığın mutlak mahkûmu gözlerimizle sadece birisini gördüğümüzde çocuklar gibi seviniyoruz. Işık ve renk ağaçları gibi dizilmiş yüzlerce gökkuşağı görseydik şüphesiz dönüp toprağı işlemez, aklımız sanrı sarhoşluğunun bahçelerinde gününü gün eder, bir gün de Leyla’sından vazgeçmiş Mecnun gibi bir kum tanesi olup yiterdik.

Ömer Erdem

http://www.zaman.com.tr/omer-erdem/gokkusagi_2142938.html

Yazının devamını okumanızı öneririm.

Yağmur,gökkuşağı ve Rahman

Bir yağmur sonrasında toprağın koktuğu gibi kokmalı insan. Yani Rahmetin kokusu ile. Sonra Allah’ın renkleri gökyüzünde sergilediği Gökkuşağı gibi de renk renk fakat bir bütünlük içinde sevinci taşımalı gönüllere. Bir yağmur sonrasına ne çok güzellik saklamış Rabbim. Kendini dahil.

 

İsra

Yeşil jöle

Nedir anılarıma olan ilgin?  Hangi duygu seni coşturup; manidar bir gülüşle karşıma getiriyor. Soruların renk renk. Sarı, mavi, siyah. Tıpkı falcının baklaları gelişi güzel masaya fırtlatması gibi gözlerime saçıyorsun. Hayra alâmet değil bu halin. Örtüye büründürüp uyuttuğum anı ve sırlarımın peşinde oda oda dolaşıp ısrarla “ Anlat “ diyorsun. “ Hayır ! ”

Ninniler sadece çocuk uyuturken mi söylenir sanıyorsun. En ketumlarını seçmiştim onları uyuturken. Suskun ve uzak kalmalılar. Daha çocukken; bir tabağın içinde yeşil jöleyi gördüğümde karar vermiştim buna. Hastabakıcı bana doğru yürüdükçe tabakta kıpraşıyordu. Yeşil şeffaf jöle. Ne güzeldi rengi. Ne güzeldi hastabakıcının gülümsemesi. Sen şimdi, her fırsatta ölüme terk ettiklerimi yeniden uyandırmaya, iştiyakla itiraf ettirmeye çalışıyorsun.

“ Hayır, örttüm. Maviyi, sarıyı yeşilin içine sakladım.”  Yeşil cennetin rengi diye değil. Canlılığın, tazeliğin rengi olduğu için.

Senin yaşında örtmeyi ve saklamayı gereksiz bulmanı anlayabilirim. Sarının ışıltısına kanmanı da. Yasakların, ihanetin, günahın o cezbeden sarı rengine.

“ Hayır, ben yeşil jöle hariç hepsini örttüm. ”

Hani bir çocuk; elinde kuru bir dal parçasıyla ölmüş mü  diye dürterek can çekişen yaralı solucanla oynar, kıvrılmasını dikkatle izler ya, evet tam da öyle yapan bir çocuğun pırıltısı var gözlerinde. Yanıp yanıp sönüyor. Şeytani. Anılarımla oynamak istiyorsun. Kıvrılıyorum. Dokunma !   

İstediğin şey  onları dinleyerek huzur bulmak mı ? Neşelenmek mi ? Eğlenmek mi ? Bazen ince hesaplarınla baş edemiyorum. Tanıyorum seni. Sen, ayıyı ininden çıkarıp  oynatır, bir de onunla eğlenip aklın sıra muziplik dersin buna. Öyle değil. Büyürken, çocuk olmaya dair bana neler öğrettiğini bilemezsin. Çocukların intikamı da örtülü oluyor. Kaç kez yenildim. Kandım. Hayır, muziplik değil bu. Eminim. Öyle olsaydı şu an yüzümde seninki gibi alaycı bir gülüş olması lazım değil miydi ? Görüyorsun, ve bu gördüklerin haz veriyor sana. Ürperiyorum, acıyı deşeleme isteğinin ardına sakladıklarından. Hâlâ çubuk elinde. Maksadın beni yükümden kurtarmak, temizlemek ve yeniden can vermek değilken, omzuna başımı dayayacağımı mı umuyorsun?  Olsa olsa benim hatalarımın içinde kendini temiz olduğuna inandırmak isteği var. Huzur böyle mi bulunur sanıyorsun?  Ben seninle yeniden doğuşun sevinciyle her yere adını yazmak isterken, bırak elindeki çubuğu!

İsra Doğan

Turuncu Renk / Şefkat

 

 

Bilgisayar ekranında bir manzara. Sonbaharda bir orman görüntüsü. Ağaç yaprakları turuncuya dönmüş, yeşillik  silinmeye yüz tutmuş. Değişimin izleri…Sonbahar mevsimi hüznü yansıtırmış ya…Her değişimin temelinde mutlaka hüzünlü bir geçiş hikayesi yok mudur ?  Kim acısız sancısız değişmiş ki ?

Resim, sevdiğim bir ablamın ekran koruyucusu olarak ayarlanmış. Hemde bir MOR renk tutkunu kendisi.

” Senin mor rengini sevdiğin kadar bende turuncu rengini severim ” sözleri döküldü dilimden.

Sevmek…Alametini taşımaktır bir yönüyle. O, taşıyor. Giysilerinde, kullandığı eşyalarda hatta seccade ve tesbihi bile mor. Durdum düşündüm bugün. Seviyorum dediğim renkten neye sahibim ? Üzerimde bir alameti var mı hiç ? Ne turuncu tesbihim, ne seccadem ne de bir giysim var. O halde nasıl sevmek bu ?

Sonra, bir yazı okudum. Cüdane Cündioğlu’nun  ” KABE’NİN İÇİNDEKİ MAESTÀ “

Diyor ki yazar son paragrafında ;

Bu fakire gelince, bendeniz, hayalinde, Kâbe’nin içindeki freskte kucağında yavrusuna sarılan Hz. Meryem’i, içine biraz sarı karışmış (turuncuya yakın) kırmızı bir harmanîyle tasavvur ve tahayyül ediyorum; yani hürmet ve ihtiramdan çok şefkat ve merhametin rengiyle…
Nezdimde şefkatin rengi turuncudur. İçinden sarıyı çekip alınız, karşınıza aşkın ve şehadetin rengi çıkacaktır.
Kırmızı, Hallac’ın rengidir çünkü. Ve dahî, Şems’in.
Ey talib, her makamın bir rengi vardır.
Rengini iyi seç! Makamınca seç!

Sonra yine üzerinde düşünmeye başladım.
Aşk ‘ ın rengi kırmızıysa, kırmızı dikkat çekici bir renktir. Uzaktan bile fark edilen. Aşık zaten her haliyle aşikârdır. İstese de gizlenemez, saklayamaz. Lisanı ile gizlese hâli gizlemez. Çıkaramaz, soyunamaz o hâl’den. Ne Hallac ne de Şems soyundu, ve dahi o yolda can verdiler.

Mavi renk, mesafenin rengiymiş. İster uhrevi yönüyle uzakta olan, yüce olan diye değerlendirin, ister Dünyevi yönüyle otoriteden gelen mesafeyi ele alın. İşadamlarının veya memuriyetle görevli olanların neden daha çok mavi rengi seçtikleri geldi aklıma.Gömlek veya takım olarak. Hatta ” Lacivert takımlılar ” diye de tabir edilirler.

Turuncu şefkatin rengiymiş. Bir daha düşündüm. Hiç şefkat ulu orta taşınan, göstere göstere gezdirilen bir duygu mu ? Kanımca değil. Konuşurken bile ” Ben çok mesafeliyimdir ” diyebiliyoruz. Fakat ” Ben şefkatliyim ” demiyoruz, diyemeyiz. Bir yanıyla enaniyetten kaçarız, diğer yanıyla övünmek gibi nahoş bir huya bulaşmak istemeyiz. Hatta, gerçekten şefkatli olup olmadığımızı ancak dışardan gözlemleyenlerin takdir buyurmalarıdır doğru olan. Yine, Allah’ın c.c dilemesiyledir güzellik namına her ne sadır olursa. O’nun tecellisine sahiplenmek herhalukârda edep dışı bir tavır olur.

Hiç şefkat olmadan AŞK’ a geçiş olabilir mi ?

Yine Şefkat duygusu ; gerektiğinde, şefkat göstermek icap ettiğinde ortaya çıkarılan, kullanılan ve gereklilik bittiğinde görünmezliğe bürünen bir duygudur. Hep vardır, hep pusuda beklemektedir. Bekler…Görev verildiğinde çıkar görevini yapar ve geri çekilip yine bekler. Belki bunun için Aşk kadar aleni değildir. Belki Aşk kadar kuvvetli olmadığından da olabilir. Aşk tamamen kötü huylardan arınmışlığın, tam bir teslimiyetin makamıysa, tüm güzellikleri cem ediyorsa turuncudan AŞK’ ın rengi kırmızıya dönüşmek için birkaç ton daha koyuluk gerek. Yine de o yolda olmak güzel, yakın olmak güzel.

Bugün öğrendim ki ;
Turuncu…Şefkat, AŞK’ a ulaşmakta duraklardan bir durak. Henüz menzile varmak için daha çok uzun bir yol var önümde.

İSRA DOĞAN