Suriye’ de çocuk olmak

Böyle karmaşalı olmamalıydı Dünya. Böyle olması için yaratıldığını da sanmıyorum diyebilmeyi  isterdim. Fakat melekler bile Allah’ın c.c insan yaratacağını söylediği zaman şaşırmışlardı. Bakara suresi 3o. ayetinde o anı şöyle vahyediyor Rabbimiz:

Hatırla ki Rabbin meleklere: Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım, dedi. Onlar: Bizler hamdinle seni tesbih ve seni takdis edip dururken, yeryüzünde fesat çıkaracak, orada kan dökecek birini mi yaratacaksın? dediler. Allah da onlara: Sizin bilemiyeceğinizi herhalde ben bilirim, dedi.

Nasıl da bilmişlerdi kan dökücü olacağımızı. Hiç yanıltmadık onları. Kabille başlayan, arkası hiç kesilmeyen bir bozgunculuğun içinde çoluk çocuk katledilir oldu. Vadeleri dolmuş, takdir yaradanın desekte şüphesiz bir imtihanın sonucudur olanlar. Zalim ile zulme maruz kalanların ayrışacağı gündür. Bir yaz günü / ayları bu katliamlar yaşanırken kışa döndü mevsim. Ölünün soğuması gibi soğudu bizim de nefeslerimiz. Üşüyoruz…

Mutlaka Rabbim ol demesiyle yarattığından habersiz olmadı ve olmayacaktır. O ( c.c ) hem basar hem semî ‘ dir. Görür ve duyar…Fakat bizim görmeye ve duymaya yüreğimiz ne kadar daha dayanacak ki ?  El – Eman ya Rabbim. Yardımını gönder. Halife olsunlar diye yarattıkların insanlıktan çıktı. El – Eman ya Rabbim. Müslümanlar birbirini katletmeye başladı.

Ayetin devamında Allah c.c ile meleklerin diyaloğu devam ediyor:

Allah Âdem’e bütün isimleri, öğretti. Sonra onları önce meleklere arzedip: Eğer siz sözünüzde sadık iseniz, şunların isimlerini bana bildirin, dedi. Melekler: Yâ Rab! Seni noksan sıfatlardan tenzih ederiz, senin bize öğrettiklerinden başka bizim bilgimiz yoktur. Şüphesiz alîm ve hakîm olan ancak sensin, dediler. (Bunun üzerine:) Ey Âdem! Eşyanın isimlerini meleklere anlat, dedi. Âdem onların isimlerini onlara anlatınca: Ben size, muhakkak semâvat ve arzda görülmeyenleri (oralardaki sırları) bilirim. Bundan da öte, gizli ve açık yapmakta olduklarınızı da bilirim, dememiş miydim? dedi. Ve o zaman meleklere: «Âdem’e secde edin!» dedik, hemen secde ettiler. Yalnız İblis dayattı, kibrine yediremedi, inkârcılardan oldu.

Kimbilir kaç yıllardır işleri sadece Allah’ı tesbih etmekle zaman geçiren Melekler insanların kan dökücü olacaklarını bile bile sırf emre itaat ederek Âdeme secde ettiler. Allah’ın c.c yarattığı bir başka varlığı hased etmeden kabul ettiler.  Şeytan hariç !

Hased ve kin şeytanla beraber kanımızda dolaşıyor. Ne Allah’ın kardeş olunuz emrine itaat ediyoruz, ne yeryüzünde fesat çıkarmayın emrine. Şeytanı arayan artık kendi içinde arasın… Yeryüzü arzdan arşa barındırdığı kaynaklarla herkese yetecek kadarken paylaşamama, hasetlik ve güç uğruna değil halifeliğe yücelmek, esfelinin de altına düşmeyi kabul eden zavallı topluluğun yaşadığı bu yerde nefes almak dahi zorlaştı. Zira, nefes aldıkça yaşama tutunan değil , yaşamdan kopan yüzlerce çocuk öldü bugün.

El – Eman ya Rabbim. Şeytanın şerrinden koru bizleri. Haset etmekten, kibirden, zulümden de.

El – Eman ya Rabbim. Kardeşlik duygularımızı yeniden dirilt. Zalime karşı dik ve vakarlı, mazluma karşı merhametli kıl bizi.

El – Eman ya Rabbim. Affet bizi. Seni layık olduğun kadar hamd etmekten aciziz. Senâ etmekten aciziz. Sen kendini nasıl sena ediyorsan Rabbim öylesin.  Affet bizi Allah’ım. Cihad etmekten korktuğumuz, müslüman kimliğimizi ayaklar altında çiğnettirdiğimiz için. Affet bizi Rabbim. Düşmanlarınla dost olduğumuz, sevmeyin dediklerini sevdiğimiz için de.  Affet bizi Allah’ım. Senin ve sana ait mülkleri biriktirip mazlumlarla paylaşmadığımız için. Bir Hz. Hatice ( ranh) kadar, Hz. Ebubekir ( ranh )  kadar infak edemediğimiz ve müslümanların zayıf kalmasına düşmana muhtaç olmasına sebep olduğumuz için.

El – Eman ya Rabbim. Sen kaviyy’sin. Gücün kudretin herşeye yeter. Hâlimizi düzeltmemize yardım et. Görünür görünmez orduların ile mazlumların, savaşta mağdur olanların, zulüm altında inleyenlerin yardımına yetiş. Amin…

İsra Doğan

Secde İle Hiçlikte Yükseliş

Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“Kuşkusuz Rabbin katındakiler O’na kulluk etmekten kibirlenmezler, O’nu tesbih eder ve yalnız O’na secde ederler.” (A’râf, 206)

Rasûlullah (sav) buyurdular:

“Kulun Rabbine en yakın olduğu hal secde halidir. İşte bu sebeple secdede çok dua etmeye bakın!” (Müslim, Salât 215. Ebû Dâvûd, Salât 148; Nesâî, Tatbîk 78)

Secde halinin kulu Rabbine yaklaştırmasının bir de tarihî yönü vardır. Kur’ân-ı Kerîm’de anlatıldığı üzere, Allah Teâlâ Âdem (as)’ı yarattığı zaman meleklere, “Âdem’e secde edin!” diye emretmişti. O zaman bütün melekler secde ettiği halde İblis kibirlendiği için secde etmemiş ve böylece Allah’ın rahmetini kaybederek kâfirlerden olmuştu (Bakara, 34). İnsan Cenâb-ı Hakk’ın yüce huzurunda alnını yere koyup secde etmek suretiyle “Rabbim, ben senin yüceliğini kabul ediyorum. Senin emrine uyarak huzurunda secde ediyorum. Ben şeytanın yanında değil, meleklerin safında yer almak istiyorum. Benim kulluğumu kabul et” diye Rabbine niyâz etmektedir. Secde halini değerli kılan kulun işte bu samimiyetidir. İnsan, Rabbine yakın olduğu halleri ve zamanları iyi bilmeli ve bunları, Efendimiz’in tavsiye buyurduğu gibi, dua ederek değerlendirmelidir. Burada, ilgisi sebebiyle, kulun Rabbine en yakın olduğu bir diğer zamanı daha belirtelim. Peygamber (as)’ın haber verdiğine göre gecenin son üçte biri, yani teheccüd namazlarının kılındığı seher vakti, kulun, Rabbinin rahmetine yakın olduğu zamandır (Tirmizî, Daavât 118; Nesâî, Mevâkît 35). Bu zamanların kıymetini iyi bilmelidir.

Bir Esma-ül Hüsna (Allah’ın En Güzel İsimleri)

er-Rakîb: Yarattıklarından bir an bile gâfil olmayan, her şeyi denetimi altında tutan, gözetleyip denetleyen, kullarını bu denetimi ile koruyan, bütün varlıkları üzerinde gözcü olan demektir.

Günün Nasihati

Nasreddin Hoca’ya sormuşlar: “Kimsin? ”
“Hiç” demiş Hoca “hiç kimseyim.”
Dudak büküp önemsemediklerini görünce sormuş: “Sen kimsin? ”
“Mutasarrıf” demiş adam kabara kabara.
“Sonra ne olacaksın? ” diye sormuş Nasreddin Hoca.
“Herhalde vali olurum” diye cevaplamış adam…
“Daha sonra? ..” diye üstelemiş Hoca.
“Vezir” demiş adam.
“Daha daha sonra ne olacaksın? ”
“Bir ihtimal sadrazam olabilirim.”
“Peki ondan sonra? ”
Artık makam kalmadığı için adam boynunu büküp son makamını söylemiş: “Hiç.”
“Daha niye kabarıyorsun be adam ben şimdiden senin yıllar sonra gelebileceğin makamdayım: ‘hiçlik makamı’ında! ”

Kibir şeytana ait bir özelliktir. Bazı insanlarda da bulunan bu özellik sebebiyle Allah’a  secde etmekten kaçınırlar. Oysa ki ; Dünya nimetleri bizleri şımartmamalı, aksine nasip olan her iyilik ve nimetler için bol bol şükretmeliz. Namaz ise şükretmenin zirve noktasıdır.

Bir insan secdede ;

” Subhane Rabbiyel ala ” dedikçe , ( Ey Yüce Rabb’ım! Seni bütün noksan sıfatlardan tenzih ederim )

Kibir sahibi olmaktan uzaklaşır.

Çünkü noksan olan bizleriz, fakir olan bizleriz. Fakrını, acziyetini bilen hiç kimse kibirlenmez.

Rabbin Seni Duyuyor

Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“Yedi gök, yer ve bunlarda bulunan her şey O’nu tesbîh eder. O’nu hamd ile tesbîh etmeyen hiçbir şey yoktur… Ne var ki siz, onların tesbîhini anlayamazsınız! O, Halîm’dir, bağışlayıcıdır.” (İsrâ, 44)

Rasûlullah (sav) buyurdular:

“Allâh’ı zikreden kimseyle zikretmeyenin misâli, diri ile ölü gibidir.” (Buhârî, Deavât, 66)

Bir gece Dâvud (as) kendi kendine: “Allah’a benzeriyle kimsenin ibâdet etmediği bir ibâdet edeceğim.” dedi. Bunu söyleyip ibâdet ve tesbihatla meşgul olmak için dağa gitti. Gece yarısı kendisine bir korku, ürperti geldi. O an âlemlerin Rabbi olan Allah dağa, Davud’un gönlünün sükûneti için tesbih ve tahlilde ona yardımcı olmasını emretti. Dağdan öyle bir tesbih ve tehlil sesi yükseldi ki: “Bütün bu seslerle birlikte benim sesim nasıl duyulacak?!” dedi. Bunun üzerine bir melek indi. Dâvud (as)’ın pazusundan tutup onu denize ulaştırdı. Melek ayağını denize koydu ve deniz yarıldı. Nihayet denizin altındaki yere ulaştı. Ayağını yine denizin altındaki yere koydu, nihayet o da yarılıp açıldı. Böylece yerin altındaki balığa ulaştı. Sonra balığın altındaki kayaya ulaştı. Ayağını bu kayanın üstüne koydu, o da yarıldı. Ortaya bir böcek çıktı. Böcek ses ve vızıltı çıkarıyordu. Melek Dâvud (as)’a: “Ey Dâvud, işte senin Rabbin yedi kat yerin altında bu yerdeki bu böceğin vızıltısını duyuyor. Kayaların ve dağların sesleri arasında senin sesini nasıl duymasın?!” dedi. Dâvud (as) bu durumu anladı ve makamına döndü. (İsmail Hakkı Bursevî, Rûhu’l Beyân 16. Cilt, 30. Sayfa, Erkam Yay.)

Bir Esma-ül Hüsna (Allah’ın En Güzel İsimleri)

er-Râfi’: Yükselten, dilediğine şeref bahşeden, yücelten, dereceler bahşederek istediği kulunu, diğer kullarından üstün kılan demektir.

Günün Nasihati

Kederlendiğimizde, sevindiğimizde, gecenin o mahrem yalnızlığında ağladığımız anlarda bizi ilk duyan yine o’dur. Kayanın içinde ki böceğin zikrini duyan Rabbimizin huzurunda sarf ettiğimiz kelimelere dikkat etmek, her hal ve durumda edebe riayet güzel ahlakın bir aksi’dir. Fuhşiyat kavramı içinde kötü söz ve kötü davranışlardan sakınmamızı buyuran Rabbimizin rızasını kazanmak zor olduğu kadar kolaydır yine. Sabırla namaza devam edin buyurması; zikretmekte azimli ve gayretli olmamızı, namazla yardım isteyiniz demesi, yine onun huzurunda onu tesbih ve ona hamd ederek isteklerimizi söylememiz şüphesiz ki bizi duyduğunun ve icabet edeceğinin beyanıdır.
Hz. Davut’a ( a.s ) kaldırılan perdeler günümüzün teknolojisiyle bizlerede kaldırılmış, gerek belgesellerde, gerek bilimsel yayınlar vasıtasıyla görebiliyoruz. Mucize arayana bunlar yetmez mi ?
Velhasıl dilimizden kalbimizden çıkan her sözden, her duygudan haberdar olan, her varlığın gözeticisi Rabbimizi anmakta cimri olmayalım. Cömert olan Rahman’a yine cömert kullar olarak
niyetimizi halis, ibadetimizi ihlaslı, kalbimizi mutmain kılmak için zikirle kalbimizi nurlandırmak nasip olsun. Zira o nur yolumuzu aydınlatacak, hak ile batılı ayırt etmekte bize yoldaş olacaktır.