Aşk Pınarından Abdest Al

 

 

Cenâb-ı Hak buyuruyor:
“Ey iman edenler! Namaz kılmaya kalktığınız zaman yüzlerinizi, dirseklerinize kadar ellerinizi, başlarınızı meshedip, topuklara kadar ayaklarınızı yıkayın. Eğer cünüp oldunuz ise, boy abdesti alın. Hasta, yahut yolculuk halinde bulunursanız, yahut biriniz tuvaletten gelirse, yahut da kadınlara dokunmuşsanız (cinsî birleşme yapmışsanız) ve bu hallerde su bulamamışsanız temiz toprakla teyemmüm edin de yüzünüzü ve (dirseklere kadar) ellerinizi onunla meshedin. Allah size herhangi bir güçlük çıkarmak istemez; fakat sizi tertemiz kılmak ve size (ihsan ettiği) nimetini tamamlamak ister; umulur ki şükredersiniz.” (Mâide, 6)

Rasûlullah (sav) buyurdular:
“Her kim namaz kılmak amacıyla abdest almaya kalkar da ellerini yıkarsa, ilk damlayla beraber elleriyle yaptığı günahlar akar gider. Ağzına su verip çalkaladığında diliyle ve dudaklarıyla işlediği günahlar ilk damlayla beraber akar gider. Yüzünü, dirseklere kadar ellerini ve topuklara kadar ayaklarını yıkadığı zaman da onlarla yaptığı her günahtan kurtulur. Annesinden doğduğu gün gibi tertemiz olur.” (Müslim, Tahâret 32; Nesâî, Tahâret 58; İbn Mâce, Tahâret 6)

Peygamberimiz (sav) Mekke fethinde tek abdestle beş vakit namaz kıldı. Bunun üzerine Hz. Ömer (ra): “Daha önce yapmadığın şeyi yaptın” dedi. Efendimiz (as): “Kasten yaptım ey Ömer.” diye karşılık verdi. Rasûlullah (sav) her namaz için abdesti yenilemenin müstehab olmakla birlikte bunun da câiz olduğunu göstermek için böyle yapmıştır.

Bir hadiste Rasûlullah (sav) şöyle buyurmuştur:

“Kim temiz (abdestli) olduğu halde yine de abdest alırsa Allah ona on hasene yazar.” (Ebû Dâvud, Tehâret 32;) Abdest yenilemenin bâtının nurlandırılmasında açık bir etkisi vardır.

Bazı ehlullah, nefsin galebesi ve şeytanın tasarrufu ortaya çıktığı için gıybet, yalan ve öfke meydana geldiğinde abdest alırlardı. Abdest, nefsin ve şeytanın karanlıklarını (zulmetlerini) dağıtan bir nurdur. Onlar, her farz namaz için abdest yenilemeyi terk etmezlerdi.
Sürekli temizlik rızkın artmasına sebeptir. Rasûlullah (sav): “Temizliğe devâm et ki rızkın artsın.” buyurmuştur. (Kenzü’l-ummâl, XVI, 128)

Esma-ül Hüsna (Allah’ın En Güzel İsimleri)
el-Hâlık: Her şeyi yoktan var eden, yaratan, yarattığı her şeyin bütün ayrıntılarını bilen ve mahlûkuna takdir ettiği ömür içerisinde, onun göreceği her hâli, hadiseyi tespit ve tayin eden demektir.

Cenâb-ı Hak cümlemizi tevbe edenlerden, temizlenenlerden, kendilerine nîmet verilen salih kullarından ve kendileri için korku ve hüzün olmayanlardan eylesin! Amin.

Hangi Sadaka Daha Faziletlidir?

Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“İyilik, yüzlerinizi doğu ve batı tarafına çevirmeniz değildir. Asıl iyilik, o kimsenin yaptığıdır ki, Allah’a âhıret gününe, meleklere, kitaplara, peygamberlere inanır. (Allah’ın rızasını gözeterek) yakınlara, yetimlere, yoksullara, yolda kalmışlara, dilenenlere ve kölelere sevdiği maldan harcar, namaz kılar, zekât verir…” (Bakara, 177)

Rasûlullah (sav) buyurdular:

“Herhangi bir müslümana verdiğin sadaka tek sadakadır. Fakat yakın akrabana verdiğin bir sadaka iki sadaka yerine geçer. Bunlardan birisi sadaka, diğeri ise sıla-i rahîmdir.” (Tirmizî, Zekât, 26; Nesâî, Zekât, 82; İbn Mâce, Zekât, 28, Müsned, IV, 214)

Asıl iyilik o kimsenin iyiliğidir ki, sevdiği maldan Allah rızası için yakın akrabaya harcar. Rasûlullah (sav): “Hangi sadaka daha faziletlidir?” sorusuna şöyle cevap vermiştir: “Sağlıklı ve ihtiyaçlı olduğun, geçim sıkıntısı çekip fakirlikten korktuğun halde verdiğin sadakadır. Sakın can boğaza gelinceye kadar geciktirme! Sonra o zaman: “Şunu falana, şunu da falana verin. Şu da falanın hakkıydı.” dersin. (Müslim, Zekât, 93; Nesâî, Zekât, 60; İbn Mâce, Vesâyâ, 4; Müsned; II, 231, 250,415)

Bir Esma-ül Hüsna (Allah’ın En Güzel İsimleri)

el-Müzill: Zillete düşüren, hor ve hakir kılan, rezil ve perişan eden demektir.

Günün Nasihati

Safer ayında olduğumuz için sadaka vermek yönüyle bu konuyu onunla da bağlantılamaya çalışalım. Cahiliye döneminde uğursuz ay olarak kabul edilen ay için Peygamber efendimiz s.a.v bu vasıflandırmayı reddetmiştir. Allah’ın (c.c) bazı şeyleri yapmayı haram kıldığı aylar vardır fakat uğursuz kavramı Rabbimizin yarattığı hiç bir şeyde yoktur.
Safer kelimesi lügat anlamıyla boş demektir. Dilimizde kullandığımız sıfır kelimesinin kökü de buradan gelmektedir. Yani Safer ayı sıfırlanmaktır. Belki de bunun için bol bol sadaka dağıtılmasını bu ayda daha da artırmanın gerektiğini söylerler. Zira, inanarak verilen her sadaka daha kişinin avucuna konmadan Rabbimizin katına hayırlı bir amel olarak çıkar. Hz. Aişe annemizin davranışı veriliş tarzı olarak da güzel bir örnektir.

Hz. Aişe annemiz vereceği sadakaya koku sürermiş.
Merak edip sormuşlar:
Ya Aişe, neden verdiğin sadakayı kokuluyorsun?
Cevabı şöyle olmuş;
Verilen sadaka verileceği kişiden önce ALLAH’ın ( c.c. ) huzuruna çıkarmış. Bende onu kokularım ki ALLAH’ın (c.c.) huzuruna çıktığında mis gibi koksun !

Sadaka Rabbimizin rızasını celbeder. Rıza demek memnun olma, kabul etme ve günahların affına vesile olmadır. İlk önce en yakınlarımızdan başlayarak sadece bu aya mahsusen değil, her gün ufak miktarda da olsa sadaka vermeye kendimizi alıştıralım. Hatta evimizde sadaka kutumuz olsa bize hatırlatması yönüyle fayfalı olur.

Namaz

Süt kokan nefes
Bir kesilip bir derinleştikçe
Titrek dudaklar
Bir büzülüp bir gevşedikçe
Sevgiliye diye başlayan
Uzun bir mektup yazmak
Gül kokusu damlatılmış
Hayali sayfaları
Özenle katlayıp
Zarfsız
Pulsuz
kalp postasıyla
Göndermek
Ruhun imzasıyla…

İsra Doğan

Bu Ezanlar ki Şehâdetleri Dinin Temeli

Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“Ey iman edenler! Cuma günü namaza çağırıldığı (ezan okunduğu) zaman, hemen Allah’ı anmaya koşun ve alış verişi bırakın. Eğer bilmiş olsanız, elbette bu, sizin için daha hayırlıdır.” (Cum’a, 9)

Rasûlullah (sav) buyurdular:

“İnsanlar ezân okumanın ve namazda ilk safta bulunmanın sevâbını bilselerdi ve bunları yapabilmek için de kur’a çekmek zorunda kalsalardı, mutlakâ öyle yaparlardı.” (Buhârî, Ezân, 9, 32; Müslim, Salât, 129)

Namaz vaktini cemaate duyurmak için önceleri yalnızca “Namaza, namaza!” ifâdeleri söylenirdi. Daha sonra ise ezân-ı Muhammedî lutfedildi.

Allâh Rasûlü (sav), halkı namaza dâvet şeklinin nasıl olması gerektiği husûsunu ashâbıyla istişâre ediyordu.

Bâzısı; “Namaz vakti geldiği zaman bir sancak dikelim, müslümanlar onu gördüklerinde birbirlerine haber versinler.” dedi. Fakat Peygamber Efendimiz bu teklifi beğenmedi.

Yahûdî borusu çalınması teklif edildi, onu da beğenmedi: “Bu, yahûdîlerin âletidir.” buyurdu.

Çan çalınmasından bahsedildi. Peygamber Efendimiz: “O da hristiyanların işidir.” buyurdu.

Rasûlullah (sav)’in derdiyle dertlenen, O’nun kaygısı ile kaygılanan Abdullâh bin Zeyd (ra) oradan ayrılıp gitti. Uyku ile uyanıklık arasında iken kendisine ezân-ı Muhammedî lutfedildi. Hemen Rasûlullah (sav)’in yanına giderek:

“–Ben uyku ile uyanıklık arasında iken biri gelip bana ezânı öğretti.” dedi.

Hz. Ömer (ra) da aynı rüyâyı görmüştü… Bunun üzerine Allâh Rasûlü (sav):

“–Ey Bilâl kalk ve Abdullâh bin Zeyd’in söylediklerini tatbîk et!” buyurdu.

Bilâl (ra) da Abdullâh’ın söylediklerini aynen tatbîk etti ve ezân okudu. (Ebû Dâvûd, Salât, 27/498)

Her Güne Bir Esma-ül Hüsna (Allah’ın En Güzel İsimleri)

el-Azîz: Dengi ve benzeri bulunmayacak derecede değerli ve şerefli olan, güçlü ve yenilmez olan, daima galip gelen, mağlup edilmesi mümkün olmayan demektir.

Günün Nasihatı
Ezândan sonra yapılacak duâları unutmayalım.

“Allahumme Rebbe hazihi’d-da’veti’t-tamme Vesselatil kaimeti ati Muhammedenil vesilete vel fazilete vebashu makamen Mahmudenillezi veadteh”

Türkçesi: Allah’ım! Ey bu tam davetin ve kılınacak namazın Rabbi, Muhammed (sav)’ye vesileyi, fazileti ve yüksek dereceyi ver Onu kendisine vaadettiğin Makam-ı Mahmud’a ulaştır”

Eğ başını

Eğil ve dön
Eğdikçe başını tevazu ile yedi katta yedişer tavafın kapısı açılacak.

Eğil ve zikret
Eğdikçe başını denizin derinlikleri su yüzüne serecek gizli hazinelerini “La ilahe illallah ” ile.

Eğil ve korkma
Eğdikçe başını İbrahimin bıçağı kurban edecek nefsini teslimiyetin yakîn durağında.

Eğil ve sevin
Eğdikçe başını, arz’a inecek aşk ile sitretül münteha.

Eğil ve şükret müjdeler gelecek Şebi-Aruzda
” Ben senden, sen benden razı olarak dön” nidası ile kapılar açılarak.

İsra Doğan

Yorgun kahramanların günlüğü

Kapılar açılıp kapanıyor. Anahtarlar kilit yuvalarında döndükçe, şıkırtıları karışıyor ayak seslerine. Vapur düdüğü, korna sesleri, öğrencilerin kahkahaları. Kiraz ağacı çiçekleri, beyaz, pembe, mor renkli salkımlar baharın renkli vitrini. Sokaklar hareketleniyor.
Balıklar çoktan tezgâha dizilmiş. Gözler hâlâ parlak, kuyruklar dik. Kan kırmızı solungaçlar bir kaçış öyküsünün çığırtkanlığını yapıyor sahilden geçenlere. Yorgun bir bedeni ayağa kaldıracak tek güç, umut değil mi ? Meraklılar, son güçleriyle kurtulmak için tezgahta çırpınan bir kaç balığı seyrediyor. Dakikalar sayılıyor. Bir, beş, on… Ve derin bir susukunluk. Nefesler tükeniyor. Sofraların hayali var artık gözlerde. Balıkçıları çoktan yeni bir kovalamaca öyküsünün heyecanı sarmıştı bile. Ağ sağlam olmalıydı. Balıkçı Rasim, yüzünde çizgiler arttıkça ustalaşıyor, ustalaştıkça mekikle daha hızlı daha sağlam örüyor ağları. Parmağında bir kemik çıkıntısı, çoğalan nasırları, yorgunluğun izlerini açığa vursa da, hiç şikâyet etmiyor. Biliyor ! Yakamozlar gecenin karanlığında ele verince balık sürülerini, turuncu ağına düşecekler yine bir bir. Denizin hırçın dalgalarında ağını çekerken, yoruldukça dinlenecek. Evine ekmek taşıyan bir babanın yorgunluğu ne değerlidir.

Kapılar kapıları aralıyor. Eller yorgunluğa kınalanıyor davul zurnayla. Gölgesi çekiliyor evlerden, vedalaşıp giden sevgilerin. İstasyonlar yükünü kalbinde taşıyan yolcuları ağırlıyor sabaha dek.
Kalem tutan parmaklar, hamallar, simitçiler, lacivert takımlı Beyler, geceden kalma yüzler, öğrenen, öğretenler…Her biri bir öykünün yorgun kahramanı. İnişli çıkışlı hayatın sırrını fısıldıyorlar kendilerince. “Okumak, öğrenmek, çalışmak yine çalışmak! Hepsi orkestranın bir elemanı. Hangisini çıkarsanız ahengi bozuluyor hayatın.”
Başarısızlığın yormadığı kişi var mıdır ? Kim düşmeden, tökezlemeden hedefe ulaştı ? Kim dinlenecek bir omuz, yaslanacak bir kalp aramadı ? Kim hayalini kurmadı durgun bir limanda dinlenmenin ? Kim ağlamadı seherlerde ?
Kaptan seyir defterini okuyor. Yorgun cümleleri tek tek denize atıyor. Yarım kalıyor öykü, bir parça kederli. Oysa, yazılmamış ne çok şey vardı. Karanlık, temiz olmayan odalar. Bir avluda volta atan mahkûm. Aşk yorgunu bir meczup. Göstermemişti henüz gönül yarasını, saçlarına kır düşmüş ihtiyar. Hâlden hâle geçtikçe mor halkaları artan gözler, yorgunluğu ifade etmeye yetmez miydi ?
Barrie, “Hayat, uzun bir insanlık dersidir” der. İnsan olma yolunda yorulmak ne büyük bir erdemdir.

İnsanı beklemekten daha fazla yoran ne olabilir ki ? Günlerdir Veda tepesinde süren bir bekleyişin yorgunluğu nihayet bitiyor. Neccaroğulları’nın kızları sevinçli. “Sen bu şehre şeref verdin ey sevgili, hoş geldin” şiiri yankılanıyor Medine sokaklarında. Kusva, sırtında değerli bir misafirle adres sormadan ağır ağır yürüyor. Gözler devenin ayaklarında. Hicret yorgunluğu son bulacak Kusva’nın çöktüğü yerde.
Mihmandar-ı Nebevi adı eklenecek Uhut’un, Bedir’in, Hendek’in yorgun fakat mutlu gazisine. Medine’den Konstantinapolis’e uzanan bir yol. Kuşlar ezan öncesi son şakıyışlarında. Edeple suskunluğa bürünecekler, Bilal Habeşi’nin sesi yankılanmadan hemen önce. Ayaklar yine adres sormadan yürüyor. İnsan seli avluya doluyor, yıkmadan devirmeden, yok etmeden, edeple. Geldikleri yer Mescid-i Nebevi avlusu sanki. Bu kez gelenleri karşılayan Ebu Eyyub El-Ensarî. İstanbullular unutmuyorlar fetih askerini, Sevgili’ye evini açan sahabeyi. Başlar eğik, kalpler edepli. Bilal Habeşi’nin iki eli kulağına gidiyor, başlıyor ezan-ı Muhammediye. Kanat çırpıyor ruhlar semaya. Eller açılırken gözyaşlarıyla tek tek, dualar gönderiliyor arş’a boynu bükük.
Kasvetli yükler bırakılıyor seccadelere. Yeniden hafiflik, dinginlik yayılıyor şehrin sokaklarına. Yorgun kalpler dirilirken bir vahiy sözü işitiliyor.
O halde boş kaldın mı, yine kalk (başka bir iş ve ibadetle) yorul. (İnşirah)
İbadetle yorulmak ne güzeldir !

İsra Doğan