Baba’ya özlem

Alevler yemin eşliğinde göğe doğru yükseliyordu.

– Asiye doğru söyle, sen mi çıkardın yangını ?

– Vallahi Hocam ben çıkarmadım.”

Kırk yemin de etse kâr etmiyor, Müdire Hanım’ı yangın çıkarmadığına inandıramıyordu bir türlü. Asiye o akşam safiyane bir halde sıra arkadaşına;

– Yatılı okul bana göre değilmiş, babamı özledim. Yangın çıksa da babam gelse demeseydi

şimdi hesap vermek zorunda kalmayacaktı. Çok pişmandı bu okula geldiğine.

Çam korusunun içinde yatakhane, sınıflar ve idare binasından oluşan bir yatılı okuldu. Tel örgüyle ayrılmış korunun diğer tarafında, Psikiyatri hastanesi görevlileri gezintiye çıkan

hastaları koğuşlara götürüyorlardı. Kendini İsa peygamber, Napolyon sananlar bile vardı. Koruda dip dibe yaşamak on üç – on dört yaşında olan öğrencilere önceleri ürkütücü gelse de zamanla alışmışlardı. Alışamadıkları tek şey, idarenin askeri disiplini aratmayan katı

kurallarıydı. Yat saati, yemek saati, etüt saati, şu bu saati… Sabahları nöbetçi öğretmen “koğuş kalk” diye bağırmasa da, çaldığı zil aynı emri veriyordu zaten. Diş fırçasını, havlusunu kapan yüz tane öğrencinin istikameti aynı anda banyo olunca sıra kavgası olmadan bitmez. Bir yatılı okulda yemek ve kahvaltı saatini kaçırmak, aç kalmak demektir.

O akşam sınıflara dağılmış ders çalışıyorlardı. Asiye, cezalı olduğu için evci iznine çıkamamış, arkadaşları evlerinden şen şakrak döndükçe huysuzluğu artmıştı. Mutsuz mutsuz camdan dışarıya bakıyordu. Çam kozalaklarının tıkırtısı, rüzgârın hırçın uğultusu bozuk olan sinirlerini iyice germiş, ailesini özlediğinden dem vuruyordu. Okul sireni çaldığında yangın tatbikat çağrısı sanıp söylenmeye başladılar.

– Bu saatte ne tatbikatı, yarın yazılımız var.

– Hocaların gazabı işte, inadına yapıyorlar.

Sükûnet hak getire. Sığınağa doğru telaşlı bir koşuşturma sonunda bahçeye gelen durmuş, kızgınlık yerini şaşkınlığa bırakmıştı.

– Tatbikat değil, sahici yangın !

Camlardan alevler çıkıyordu. Yatakhanede hasta yatan öğrenciler gecelikli pijamalı dışarı fırlamış. Ağlayanlar, bağıranlar, paniği körükleyenler. Kimi yanan kıyafetlerine üzüldü, kimi yastığının içine sakladığı parasına. Yatıştırmaya çalışan öğretmenlerin sesleri itfaiyenin uzaktan duyulan siren sesine karışmıştı.

İtfaiye ekibinde Asiye’nin babası da olunca yangın birden sabotaj ihtimaline dönüşmüştü.

Evet, istemişti. Yangın çıksaydı ve babası gelseydi. Çünkü kendini bildi bileli yangın neredeyse babası oradaydı. Sadece bir dilekti. Aradan geçen onca yıla rağmen bu hadise hiç unutulmadı. Ne zaman yatılı okuldan arkadaşlarını görse aynı soruyu sormadan bırakmazlar.

– Asiye doğru söyle, sen mi çıkarmıştın o yangını ?

İsra Doğan

Bana doğru göç et

 

“ Her insan öldürür gene de sevdiğini ” Oscar Wilde

Yüzünde belirecek bir tebessüme hiç bu kadar muhtaç olmamıştım. Parkta salıncaklar günlerdir sensiz sallanıyor. Gölgen bir ağacın ardına mahzun mahzun saklanmış, kedilerse mırıl mırıl ağlıyor bir köşede. Büyüdüğünde gelinim ol diye sana takılmadan bırakmayan fırıncımız, gözlerin ışıldayarak tezgâhın önünde beklediğin mahallenin dönercisi keyifsiz. Önemli günlerin tarihini bir yere kaydederler ya unutmamak için, ben yazmıyorum. Kalbime kahır tohumunu ektiğim o günü, ellerimi yok etmek istediğim o günü, toprağı eşeleyip içinde kaybolmak istediğim o günü film gibi geri sarıp silmek istiyorum hafızamızdan.

Camdan vuran güneş ışığı yüzünün yorgunluğunu iyice belirginleştiriyor. Beyaz bir tasın içinde buz kalıpları, yine beyaz bezler başında, avuçlarında. Dışarıda tertemiz bir hava varken, başucunda ki oksijen tüpü ne kadar tezat duruyor. Benim gibi. Teninde açan çiçeklere baktıkça, sevimsiz bir bekleyişin kasveti kaplıyor yüzümü. Hissettiğim suçluluk duygusunun beni senden de hızlı ölüme götürdüğünü bir bilsen. Yüzüm utançtan yere düşmüş, gözlerimi gözlerinden kaçırarak iyileşmeni bekliyorum. Sabırla değil, tükettim onu çoktan.

Nefesini sayıyorum, bir, iki, beş… Otuz nefesten az olmamalı dediler. On, on beş… Şakağımda ki damar iyice morardı, kalınlaştı. Aynı soru zihnimde dolanıp duruyor. Hiç ölüme kapı açabilir miydi mercimek tanesi kadar bir hap? Açarmış. Bir şeyin cüssesinin küçüklüğüne aldanıp, hafife almamayı bu olaydan başka kim öğretilebilirdi ki bana. Avucumda bir yanık izi, hâlâ aynı tazelikte. Sel gider izi kalır dedikleri böyle bir şeymiş demek ki. Derin hem de. O gece, ağır bir bedele adım attığımdan bihaber, elime geçen ilk ilaçla çektiğin acıya susturulması gereken feryat muamelesi yapmıştım. Bilseydim, çaresizliğe aldanıp içirir miydim o ilacı.

Doktor :
“ Konuşabilmesi onun için bir yaşam belirtisidir, uyutmayın ” dedi ve ardından ekledi, “ On gün bekleyeceğiz . ”

On gün ! Ben o ana kadar hiçbir şeyi beklememiştim ki. Ne bir sevgiliyi, ne asker yolunu, ne de sıcak bir yuvanın hayalini. On gün… Korkuyorum, kapatma gözlerini kızım ! Sana o güne kadar uyku güzeldir, bizi dinlendirir dediğimi de unut. Biliyorum, zordur bedenin, beynin beklentileriyle mücadele etmek. Göz kapakları ince ve hafif bir deriyken, nasıl da ağırlaşıp karşı konulamaz bir güç olur çıkar iyi bilirim. Yaşamıştım. Göz kapağım, süt ve sen. Çoğu kez kazanmıştım mücadeleyi. Bazen yaşamak ve yaşatabilmek için bir süre acıya, zorluğa katlanmamız gerekebilir. Bugün yaşamak için uykuyu terk et kızım.

Susma, yarım yarım cümlelerin bugün çok değerli. Ağlamak, basamaksa eğer istediğimiz bir şeye kavuşmaya, hâlâ elde edebileceğime dair umudum var. Ben senin için dua ederek ağlayayım, sen de hâlâ yaşadığını bize göstermek için ağla. Büyük küçük birçok bedeller ödemeye alışmıştım belki şimdiye kadar, sensizliğe alışmak istemiyorum.

Sana, zorluklar insanı güçlendirir dediğimi de hatırla. Zaman zaman somon balıkları gibi nehirde akıntıya karşı ters yüzmek de gerekebiliyor. Doğdukları yere dönüş yolculuklarında birçok engelle mücadele eden balıkların azmini unutma. Bazen metrelerce yüksek şelaleleri bu azimleri sayesinde aşar, bazen sığ suları geçerken avlanma tehlikesiyle burun buruna gelir yine de göçlerinden vazgeçmezler. Göç etmek, yeni bir hayata tutunmaktır. Uyuma kızım, bana doğru göç et. Elimde sevdiğin masallar, şelalenin başında seni bekliyor olacağım. Söz, bu gece ve sonraki geceler yoruldum demeyecek, bittikçe sana Fizan’dan yeni masallar bulup getireceğim. Sen uyursan eğer, rüyaların içinde sokak sokak seni arayacak, bulamadığım her köşe başına bir darağacı kuracağım kendim için. Suçluyum biliyorum. Bilseydim yapmazdım diye kendimi kandırmaya çalışacak olsam da, kulağıma hep aynı cümleyi fısıldayacaklar.

“ Çünkü her insan öldürür sevdiğini, gene de ölmez insan ”

İsra Doğan

Sevgili kızım

Sevgili kızım,
Yüzün bugün yine bulutlandı. Mevsimlerin hızlı geçişleri deli dolu akan kanından mı ? Sonbaharı ne çabuk davet ediyorsun, ne çabuk döküyorsun yapraklarını yere. Ellerim hep çamurlu bu yüzden ve gün gün biraz daha yorgun düşüyor. Sen koştura koştura, çiçekten çiçeğe atlarken, hızın başımı döndürüyor. Ayaklarım yorgun. Kollarım denge için açık . Ben deniz diyorum, sen istersen hayat de adına. Kâh sana yarar getirecek şeylerin izini sürerken yalpalıyorum, kâh sahile vuracak öfkeye siper olmaya çalışırken, yaralanıyorum. Kimi zaman da dinginliğinde nefesleniyorum, kaygılarım uyuyor. Gün geliyor üzerime güneş doğuyor, gün geliyor ay. Güneşin sıcağını kalbin, ay’ın ışıltısını gözlerin için biriktiriyorum.

Sahilim benim !
Halatımı demir topuza her geçirişimde alelacele baltayla kesmen niçin ? Kimi kurtardın; seni mi, beni mi ? Özgürlük istisnasız tüm bağlardan kurtulmak mıdır ? Sen bu fikre, doğar doğmaz göbek bağını kesmelerinden yola çıkarak vardıysan eğer, kestiler evet, fakat benim kucağıma vermek için. Verdiler de. Kendi duvarların içinde, sere serpe hüküm sürdüğün onca aydan sonra, göz göze, pamukçuk açmış avuçların ellerimde nice geceler gündüzler geçirdik birlikte. Ne çabuk unutuyorsun… Seni saran kollarımı kesmen büyüdüğünü sandığın için mi ? Sahi, büyümek nedir sence ?

Nazlı kızım,
Unutma ki seni bana veren güç, göbek bağını kestikleri anda üç rızık daha vermişti. Biri sana ikisi bana. Haksızlık deme hemen, dinle ! Sana verdiği tatlı bir ırmaksa , bana verdiği de sen emeklerken, büyürken, ağlarken ve gülerken hep yanımda olacak bir sabır ve hiçbir şartta seni unutmamak görevi. Ben bana düşen paydan hiç gocunmadım. Acıları, sevinçleri, öğütmeye saklamaya çalıştığım sabır denizinde bata çıka geçen her salise hatırda tutma güdüm ve sen, birlikte yürümedik mi ? Say, kaç kesik halat başı birikmiş senin tarafında. Ve kaç tane birbiri ardına eklenmiş sabır var benim yanımda. Biliyor musun, sen kestikçe ben yeniden bir halat örüp geleceğim. Kucağımda yine güneşin sıcağı, ay’ın ışıltısı olacak senin için.

Sevgili kızım, sokul bana !
Hâlâ yanımda ilk günkünden daha fazlası var.

İsra Doğan