Kanaat, kendisine alışılan, yakınlık kesbedilen şeylerin bulunmaması halinde bile huzur ve sükûnet içinde olmaktır.
Kanaat, hakikatte, sahip olmaya değil, olmaya çalışmaktır.
Olmaya, yani adam olmaya, insan olmaya.
Olmazsan, geçemezsin o köprüden ey talib!
İncelmezsen, güçsüzlüğü umursamazsan.
Boğaz Köprüsü’ne benzemez çünkü Sırat Köprüsü. Kıldan ince, kılıçtan keskindir.
Jeeple geçilmez o köprüden.
Mecbursun ey talib, ağırlıklarını atmalısın! Başkalarının sırtına da binemezsin, eteğine de yapışamazsın. Orada tek başınasın. Kendin olacaksın, olmak zorundasın.
Sırat Köprüsü’nden geçebilmek için, senin sen olmaktan başka çaren yok!
Çaren yine sensin!
Kendin yürüyeceksin. Adımlarını tek başına atacaksın.
Köprünün üzerinde kendi gövdenle, kendi ruhunla, kendi ağırlığınla yürümek zorundasın.
Sahip olduklarını tümüyle bu dünyada bırakacaksın, oraya çırılçıplak varacaksın.
Sırat köprüsünden jeeple geçilmez, adam olana çıplak ayak gerek. Belki yorgun, belki çelimsiz, belki mecalsiz, ve fakat bir ömür boyu hakikat peşinden koşmuş ayaklar.
Eldekiyle kanaat edebilmeyi öğrenmiş, rıza lokmasıyla yetinmiş, insanı insana kulluktan uzak tutmuş ayaklar.
Mahcub bir yüz, güçsüz bir gövde, zayıf ve çelimsiz, yani kıl kadar bir beden, incecik.
Dünyadan perhiz ettiği, gelip geçici zevklerin orucunu tuttuğu için değil sadece, insanın yükünü taşımaktan eridiği için de.
Kalb taşıdığı için.
Başın ağrıyorsa Sırat Köprüsü’nden geçemezsin ey talib, bilâkis kalbinde ince bir sızı olmalı! Çünkü Köprü’nün üstündeyken bir tek o ince sızıya güvenebilirsin.
Ağrıları boşver de sen bana asıl sızıdan haber ver!
Sızın var mı ey talib?
Hiç sevdin mi mesela?
Bir kadını değil, bir insanı.
En azından kendini.
Bir kez.
Hakiki yoksulu.
Özledin mi?
Söyle, sen hakikaten hiç özledin mi ey talib?
Hiç öldün mü mesela?
Gökkuşağı 